قرآن کریم. ترجمه محمدمهدی فولادوند. (1415)، دار القرآن الکریم.
کتاب مقدس.
ابراهیمی‌دینانی، غلامحسین؛ خسروپناه، عبدالحسین و امامی، احمد. (1399). اصطلاحشناسی مفهوم علم در فلسفه اسلامی. معرفت فلسفی، 18(3)، پیاپی: 67، 35-52.
ابراهیمی، نامدار. (1399). تربیت برای پرسیدن، نی.
ابن حنبل، احمد. (1421). مسند الامام احمد بن حنبل. مؤسسة الرسالة.
ابن درید، محمد بن حسن. (1998). جمهرة اللغة. دارالعلم الملایین.
ابن فارس، احمد. (1404). مقاییس اللغة. مکتبة الاعلام الاسلامی.
ابن منظور. (1414). لسان العرب. دارصادر.
احمدی، غلامعلی. (1380). کاربرد روش حل مسأله در آموزش علوم. روشهای تدریس، 25(1)، پیاپی: 65، 11-46.
الهی زاده، محمد حسین. (1393). تدبر موضوعی قرآن کریم. مؤسسه فرهنگی تدبر در قرآن و سیره.
الهی زاده، محمد حسین. (1394). درسنامه تدبر ترتیبی قرآن: مبانی، مبادی و روش. مؤسسه فرهنگی تدبر در قرآن و سیره.
الهی زاده، محمد حسین. (1398). تدبر در قرآن کریم. مؤسسه فرهنگی تدبر در قرآن و سیره.
امیری، محمد. (1399). تبیین رابطه تدبر با رضایت‌مندی نیروی انسانی بر اساس آموزههای وحیانی. مطالعات قرآن وعلوم، 4(1)، پیاپی: 7، 74-103.
برزگر، محمد و واعظی، محمود. (1395). بازشناسی جایگاه سنت در مکتب تفسیری قرآن به قرآن براساس تفاوت دو مرحله تدبر و تبیین (تفسیر). معارج، 1(2)، 111-139.
تویجری، عبداللطیف. (1436). تدبر القرآن الکریم. دارالمنهاج.
ثعالبی، عبدالملک بن محمد. (1414). فقه اللغة. دار الکتب العلمیة.
حربی، حسین بن علی. (1431). قواعد التدبر و ضوابطه و تطبیقاته. بینا.
حسنی ندوی، علی ابوالحسن. (2010). المدخل الی الدراسات القرآنیة. ابن کثیر.
حسینی، بیبی زینب. (1395). رهیافتی زبان‌شناسانه به موضوع «مسّ شیطانی» در قرآن کریم. آموزههای قرآنی، 13(2)، پیاپی: 24، 55-80.
خادمی، ملوک و مهرولی، فاطمه. (1394). بررسی قصهگویی قرآن به عنوان روشی فعال درآموزش اخلاق. تربیت اسلامی، 10(1)، پیاپی: 20، 51-71.
خوشدلمفرد، حسین. (1389). ضوابط تدبر در قرآن از منظر علامه طباطبایی(ره). پژوهشهای علوم و معارف قرآن، 3(3)، پیاپی: 8، 9-32.
خوشمنش، ابوالفضل. (1387). تدبر در قرآن، اصلی بنیادین در تعامل با کلام الله مجید. پژوهشنامه علوم و معارف قرآن کریم، 1(1)، 145-186.
راد، علی و علیان‌نظری، محمد. (1395). تحلیل ماهیت تدبر در قرآن از منظر تفاسیر امامیه. اندیشه و حدیث، 11(1)، پیاپی: 21، 24-36.
رسویر، ژان پل. (1399). روشهای تربیت جدید. ترجمه: شقایق السادات جاسمی، رسالت.
ریسونی، قطب. (2010). النص القرآنی من تهافت القراء الی افق التدبر. وزارة اوقاف.
سبت، خالد بن عثمان. (2016). القواعد و الاصول و تطبیقات التدبر. مکتبة التدبر.
سبحانی، محمد عنایة الله اسد. (2016). عقد الجمان فی تقویم تدبر القرآن، دار عمار.
سرجان، عبدالله غنی. (2009). التدبر حقیقته. مؤسسة التدبر.
صیاح، انطوان. (2012). کیفیات التعلیم و التعلم. دار النهضة العربیة.
عبدالباقی، محمد فؤاد. (1407). المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم، دارالفکر.
عبدالتواب، رمضان. (1409). فصول فی فقه اللغة. مکتبة خانجی.
عسکری، حسن بن عبدالله. (1400). الفروق فی اللغة. دارالآفاق الجدیدة.
علیزاده، مژده و علوی، سیدحمیدرضا. (1394). روشهای آموزشی از منظر قرآن کریم. معرفت، 24(2)، پیاپی: 209، 73-88.
فخر رازی، محمد بن عمر. (1420). مفاتیح الغیب. دار احیاء التراث العربی.
فراهیدی، خلیل بن احمد. (1409). العین. هجرت.
فرهادیان، رضا. (1375). اسس التربیة و التعلیم فی القرآن و الحدیث. بوستان کتاب.
فضلی‌خانی، منوچهر. (1395). لذت یادگیری. وزارت آموزش و پرورش.
فهمی حجازی، محمود. (1379). زبان‌شناسی عربی، ترجمه: حسین سیدی، بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی.
قائمینیا، علیرضا. (1386). بررسی روشهای آموزش دین، کتاب نقد بهار، 12(1)، پیاپی: 42، 79-90.
قدردوست نخچی، سعیده. (1396). فهم نظام‌های اصطلاح شناسی: اصطلاحشناسی و مسئله طبقه‌بندی. زبان‌کاوی، 3(1)، پیاپی: 4، 107-123.
قدوری حمد، غانم. (2004). المدخل الی الاصوات العربیة. دار عمار.
قمى مشهدى، محمد بن محمدرضا. (1368). تفسیر کنز الدقائق. وزارت ارشاد اسلامى.
کار، دیوید. (1385). روشهای پیشرفته تدریس. ترجمه فردانش، کویر.
کالو، محمدمحمود. (1430). القراءات المعاصره للقرآن الکریم، دارالیمان.
کریمی، محمود و سلمان نژاد، مرتضی. (1393). ریشهشناسی واژه قرآنی «تدبّر». مطالعات قرآن و حدیث، 8(1)، پیاپی: 14، 157-196.
کلینی، محمد بن یعقوب. (1407). الکافی. دارالکتب الاسلامیة.
کمال الدین، حازم علی. (2008). مفردات المشترکات السامی. مکتبة الآداب.
گیررتس، دیرک. (1393). نظریههای معناشناسی واژگانی. ترجمه کوروش صفوی، علمی.
لاحم، خالد عبدالکریم. (2004). مفاتح تدبر القرآن و النجاح فی الحیاة. مکتبة الفهد الوطنیة.
لجنه علمیه. (1430). مفهوم التدبر (تحریر و تأصیل). مکتبة الفهد الوطنیة.
لجنه علمیه. (2012). ثلاثون مجلسا فی التدبر. دارالحضارة.
لطفی، سید مهدی و ستوده‌نیا، محمدرضا. (1392). حوزه معنایی تدبر در قرآن کریم، پژوهشهای زبان‌شناختی قرآن، 2(2)، پیاپی: 4، 41-54.
لطیفی، میثم. (1390). روش‌شناسی راهبردهای تدبر در قرآن کریم: استقرایی از پژوهشهای میان‌رشته‌ای مدیریت اسلامی در دهه اخیر. اندیشه مدیریت راهبردی، 5(2)، پیاپی: 10، 25-56.
مجلسی، محمد باقر. (1403). بحارالانوار. دار الوفاء.
مدرس افغانی، محمد علی. (1406). المدرس الأفضل فیما یرمز و یشار إلیه فی المطول، دارالکتاب.
مطرزی، ناصر بن عبدالسید. (1979). المغرب فی ترتیب المعرب. مکتبة اسامة بن زید.
معدندارآرایی، عباس. (1398). روش تحقیق تطبیقی در علوم انسانی. سمت.
مغراوی، محمد بن عبدالرحمن. (2014). التدبر و البیان. بینا.
مقامی، مهدی. (1395). سیمای تدبر در قرآن. آستان قدس رضوی.
مکارم شیرازی، ناصر. (1382). مثال‌های زیبای قرآن. جوان.
ملکی اصفهانی، مجتبی. (1379). فرهنگ اصطلاحات. عالمه.
منصور نژاد، محمد. (1389). تربیت دینی. جوان پویا.
میدانی، حبنکه. (2009). قواعد التدبر الامثل لکتاب الله عزوجل. دار القلم.
میرعظیم، قوام. (1386). اصول و روشهای تربیت از منظر قرآن کریم. دارالحق.
نصر، احمدماهر سعید. (2018). علم المناسبات فی القرآن الکریم «دراسة تأصیلیة». کلیة أصول الدین والدعوة بالمنوفیة.
نعیم، بلال. (2014). التربیة و التعلیم فی القرآن الکریم. دارالولاء.
وستوود، پیتر. (1396). روشها و فنون تدریس، ترجمه: کوروش فتحی، علم استادان.
وهبی، فهد بن مبارک. (بیتا). تأصیل منهجیة التدبر. جامعة طیبه.
)