محمد رضا عزتی فردوئی؛ محمد هادی مفتح
دوره 8، شماره 18 ، فروردین 1397، ، صفحه 247-274
چکیده
زبان دین از جمله مباحث فلسفه دین و خاستگاه آن، نگاه نقادانه متفکران جهان غرب به متون مقدس است که با راه یافتن به جهان اسلام باعث پیدایش بحث زبان قرآن شد. با توجه به راه یافتن این نگاه نقادانه به جوامع اسلامی ...
بیشتر
زبان دین از جمله مباحث فلسفه دین و خاستگاه آن، نگاه نقادانه متفکران جهان غرب به متون مقدس است که با راه یافتن به جهان اسلام باعث پیدایش بحث زبان قرآن شد. با توجه به راه یافتن این نگاه نقادانه به جوامع اسلامی و قرآن، بحث از حقیقت زبان قرآن و دیدگاه متفکران اسلامی در این زمینه اهمیت پیدا میکند. در این مقاله پس از طرح سوالات اساسی زبان قرآن و بررسی مؤلفههای آن در آثار مولوی جلال الدین بلخی، مشخص میشود که زبان قرآن از دیدگاه او «زبانی تألیفی، معنادار، معرفت بخش و قاعدهمند» است؛ هر چند در برخی از تأویلات معرفتشناسانه خود، رویکردی ساختارشکن دارد. وی مفردات الفاظ قرآن را موضوع برای معانی عامه میداند؛ از همینرو با استفاده از نظریه روح معنا، به تبیین آیات متشابه قرآن پرداخته و با گسترش این نظریه به دیگر آیات، به توسعه معانی و مصادیق آیات قرآن میپردازد.
