رسول محمدجعفری؛ حسین محققی
چکیده
یکی از خدمات مهمی که قرآن پژوهان از دیرباز و به‌ویژه، در دوره معاصر در آستانه قرآن ارائه کرده‌اند، سعی بر ترجمه آیات قرآن جهت فهم همگانی است. به رغم همه این تلاشها، گاه به دلیل کم‌توجّهی به قواعد ...
بیشتر
یکی از خدمات مهمی که قرآن پژوهان از دیرباز و به‌ویژه، در دوره معاصر در آستانه قرآن ارائه کرده‌اند، سعی بر ترجمه آیات قرآن جهت فهم همگانی است. به رغم همه این تلاشها، گاه به دلیل کم‌توجّهی به قواعد ادبی، در ترجمهها لغزشهایی پدیدار گردیده است. از جمله، ترجمه ساختار «وَدَّ» و «لَو» -که در دوازده موضع قرآن به کار رفتهاند- است. بنابر ادله ادبی-قرآنی، «لو» در این ساختار، مصدریه بوده و با صلهاش به تأویل مصدر رفته و مفعولٌبه برای فعل «وَدَّ» است و طبق قول بسیاری از لغتنامههای معتبر عربی آنچه که در ساختار فعل «وَدَّ» و «لَو» معنای تمنی میدهد فعل «وَدَّ» و نه «لَو» است. بررسی سیزده ترجمه مشهور قرآن، نشان داده که ترجمهها غالبا یا برای «وَدَّ» معادلیابی ناصوابی داشته و با تعابیری چون: «دوست دارد» و «خوش دارد» به خطا رفتهاند و یا در ترجمه «لو» با تعابیری چون: «ای کاش» و «کاش» و حرف ربطیِ «که»، لغزش داشتهاند و یا همزمان در ترجمه هر دو واژه «وَدَّ» و «لَو» اشتباه کرده‌اند. در ترجمه این دوازده آیه؛ رضایی پنج بار ترجمه صحیح، مکارم چهار نوبت ترجمه صحیح، حداد عادل دو بار ترجمه صحیح، صفارزاده و قمشهای نیز هر کدام یک نوبت، ترجمه صحیح ارائه کرده‌اند.
