نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه تربیت مدرس، تهران: ایران
2 استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه تربیت مدرس، تهران: ایران
چکیده
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
مفهوم تسبیح، یکی از مهمترین اذکار در نزد مسلمانان است و در قرآن کریم و فرهنگ اسلامی، بسیار به آن توجه شده و هر صبح و شام، چه در وقت عبادت و چه اوقات دیگر، ورد زبان مسلمانان گشته است. تسبیح با آنکه از ماده ثلاثی سبح ساخت یافته، اما تاکنون تبیینی ریشه‌شناختی از ارتباط آن با ماده سبح ارائه نشده است. این نگاشته بنا دارد با استفاده از روش ریشه‌شناسی، ابتدا معانی ماده سبح و واژه تسبیح را در زبان‌های سامی کشف کرده، سپس بر اساس رویکرد معناشناسی تاریخی، مراحل تطور این واژه را تبیین نماید. در پایان این پژوهش به این نتیجه دست یافت که ماده سبح ابتدا به معنای «گستردن» بوده، سپس از آن معنای «ارتقا، شکوه و جلال» ساخته شده، و در نهایت معنای «با شکوه دانستن» یا «ستایش» در باب تفعیل ساخت یافته است.
کلیدواژه‌ها [English]
)