مهدی مطیع؛ محمّدرضا حاجی اسماعیلی؛ زهرا کریمی
دوره 2، شماره 6 ، تیر 1391، ، صفحه 31-50
چکیده
چکیده خداوند متعال در مقام ذات، در حجاب ذات پوشیده بود و حقیقت او هیچ تجلّی و ظهوری نداشت و از آنجا که دوست داشت عین خود را در عالم مشاهده نماید، انسان کامل را بر صورت خویش خلق کرد تا از اسماء و صفات و ذات ...
بیشتر
چکیده خداوند متعال در مقام ذات، در حجاب ذات پوشیده بود و حقیقت او هیچ تجلّی و ظهوری نداشت و از آنجا که دوست داشت عین خود را در عالم مشاهده نماید، انسان کامل را بر صورت خویش خلق کرد تا از اسماء و صفات و ذات او خبر دهد. خداوند در قرآن کریم از انسانهای کامل با نام مصطفین و اخیار یاد نمود. در این میان، ابراهیم (ع) نه تنها خود، که دین او هم اصطفاء شد و برگزیدة الهی گردید. ابراهیم (ع) پس از آنکه دارای مقام نبوّت، آنگاه، رسالت و در آخر، خُلّت شد، خداوند به او مقام امامت را نیز عطا نمود. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از دانش معناشناسی از پس دو نگاه جزءنگر و کلنگر، به بررسی روابط بینامتنی و مؤلّفههای معنایی مؤثّر در داستان ابراهیم (ع) پرداخته تا در عمق لایههای معنایی قرآن به مفهوم والای حبّ الهی نائل گردد.
