زهرا کلباسی؛ امیر احمدنژاد
دوره 7، شماره 17 ، مهر 1396، ، صفحه 101-126
چکیده
اندیشمندان از دیرباز در حوزه اثبات تحریف‌ناپذیری قرآن به دلایل گوناگون عقلی و نقلی تمسک جستهاند. در این بین، آیات 9 حجر و 41 فصلت، مهم‌ترین دلیل نقلی ایشان بر اثبات این مدعاست. آنان حفظ ذکر در آیه ...
بیشتر
اندیشمندان از دیرباز در حوزه اثبات تحریف‌ناپذیری قرآن به دلایل گوناگون عقلی و نقلی تمسک جستهاند. در این بین، آیات 9 حجر و 41 فصلت، مهم‌ترین دلیل نقلی ایشان بر اثبات این مدعاست. آنان حفظ ذکر در آیه 9 سوره حجر و همچنین راه نیافتن باطل به قرآن را که در آیه 41 سوره فصلت آمده است، دارای اطلاق دانسته و دلیلی بر امکان نداشتن تحریف گرفتهاند. هرچند سوره فصلت دارای قرائنی در اثبات این معناست، اما آیه 9 حجر با تکیه بر سیاق آیات ابتداییاش، بر حفظ مطلق قرآن دلالت ندارد بلکه صرفاً بر سلامت قرآن از مداخله جنّیان و تصرف آنان در وحی تا پیش از نزول بر قلب پیامبر (ص) ظهور دارد. افزون بر سیاق، دیگر قرائن درونمتنی همچون آیات مشابه با آیه حفظ، اتهام جنون به پیامبر و قرائن برونمتنی همچون اقوال صحابه و تفسیر برخی مفسران متقدم و متأخر مبنی بر تخصیص حفظ وحی به مرحله نزول را نیز میتوان بهعنوان مؤیدی بر این دیدگاه برشمرد.
