TY - JOUR ID - 1868 TI - بررسی تطبیقی جامعیت قرآن و سنت در آراء صفار و کلینی با توجه به فضای گفتمانی عصر ایشان JO - دو فصلنامه کتاب قیم JA - KQ LA - fa SN - 2251-6026 AU - دادگر, سیدهادی AU - احتشامی نیا, محسن AD - گروه علوم قرآن وحدیث، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران. AD - عضو هیات علمی گروه قرآن و حدیث، دانشکدا ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکزی Y1 - 2020 PY - 2020 VL - 10 IS - 22 SP - 213 EP - 233 KW - صفار KW - کلینی KW - جامعیت کتاب و سنت KW - طیف هشام­ بن­ حکم KW - طیف مفضل­ بن ­عمر DO - N2 - DOR: https://dorl.net/dor/20.1001.1.22516026.1399.10.22.10.3 اختلاف صفار و کلینی به عنوان استاد و شاگرد در خصوص جامعیت قرآن و سنت را بایستی در نوع نگاه آن ­دو به جایگاه عقل و نص، همراهی امام (ع) با کتاب و سنت، معنای تفویض و نیز با توجه به قرابت هریک از ایشان به طیف‌های کلامی در درون امامیه، باز جست. کلینی که قرابت بسیاری به طیف عقل­گرا و قرآن­محور هشام ­بن ­حکم داشت و در مسأله تفویض امور به پیامبر (ص) و امام (ع)­، جانب دیدگاه متعادل و خارج از اتهام به غلو را می­گرفت، قرآن و سنت را جامع همه اموری می‌دانست که انسان­ها حداقل در مسائل دینی بدان نیاز دارند. از این‌رو امام (ع) را صرفاً به عنوان حامل و مفسر کتاب و سنت در نظر می‌گرفت؛ اما صفار با شدت نص­گرایی و طبعاً عقل­محور نبودن، ارائه معنایی موسع از تفویض و همچنین در متهم شدن به غالی­گری، قرابتی با طیف مفضل ­بن ­عمر داشت و در نتیجه، قرآن و سنت را جامع هر آنچه انسان­ها بدان­ها نیاز دارند، نمی­دانست. البته، این مسأله برای وی و در منظومه اعتقادی­اش، مشکلی ایجاد نکرده و او علم امام (ع) را که در «بصائر الدرجات» به شکلی حداکثری به آن پرداخته است، به عنوان پوشش­دهنده مواردی می­داند که در کتاب و سنت نیامده است.   UR - https://kq.meybod.ac.ir/article_1868.html L1 - https://kq.meybod.ac.ir/article_1868_1be32c96d0d10a1aae503f2649586987.pdf ER -